مبانی نظری خود نظم بخشی رفتار ، الگو­های یادگیری

الگو­های یادگیری خودنظم بخشی

الگوی کرنو

كرنو (1994) یادگیری خودگردان را مشاركت فعالانه فرد در هدف­گزینی و كنترل راهبردها و فرایندهای یادگیری، هنگام درگیری با تكلیف یادگیری تعریف می­كند. او مفهوم یادگیری خود گردان را مجموعه­ای از راهبردهای یادگیری تعریف می­كند كه یادگیرنده می­تواند برای مواجهه با نیازهای  یك  تكلیف به صورت  مؤثر و انعطاف پذیر  به كار ببرد (خانی، باقری و دانشیار، 1392). كرنو دو فرایند، اكتساب و تبدیل و پنج راهبرد، چاره­جویی، نظارت، انتخاب، پیوند دادن و برنامه­ریزی را برای توصیف درگیری شناختی مشخص كرد. تركیب­های كاربرد بالا و پایین دو فرآیند در تكلیف  چالش انگیز در یك محیط آموزشی چهار شكل از درگیری شناختی را تعیین می­كند. فرآیند اكتساب، چاره جویی و نظارت را شامل می­شود و فرآیند تبدیل، راهبردهای انتخاب كردن، پیوند دادن و برنامه­ریزی را شامل می­شود. كرنو، خود تنظیمی را پیشرفته­ترین شكل یادگیری شناختی دانسته است. دیگر   شكل­های كاربرد فرآیندها عبارتند از تكلیف محور ( اكتساب پایین ، تبدیل بالا) ، مدیریت منابع  ( اكتساب بالا، تبدیل پایین) و یادگیری دریافت­كننده (اكتساب پایین، تبدیل بالا).  الگوی كرنو، یك ارتباط فراشناختی را میان دو فرآیند تصور كرد؛ فرآیند اكتساب به صورت فراشناختی، فرآیند تبدیل را در جریان پردازش اطلاعات كنترل می­كند.